در این میان دیدن برخی استدلال های عجیب در قالب یادداشت و تحلیل کارشناسی! به شدت آزار دهنده بود. مثلا در یکی از یادداشت ها برای اثبات سهم جم از عوارض آلایندگی، به استقرار شهرک ها در این شهرستان و تاثیرات اجتماعی و فرهنگی آن، اشاره شده بود!

قطعا پیگیری شوراها بدون اراده جمعی مردم و مسئولان نتیجه نخواهد داشت و لازم است نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی، مسؤولان دولتی و قضایی شهرستان نیز به طور جدی پیگیر این مهم باشند.

جمعی از هموطنان مثل افراد مبتلا به تالاسمی، هموفیلی و کسانی که درگیر بیماری سرطان از انواع مختلف آن هستند، حیاتشان وابسته به دریافت خون سالم و فراورده های خونی است.

اساسا مشکل بزرگ کشور ما این است که مسوولان مان عمدتا تاخیر در فهم دارند. همان روز اول که گفتند کرونا در قم دیده شده، چقدر نوشتیم و خواستیم که قم را قرنطینه کنند قبل از این که کل کشور درگیر این ویروس شود!

مردم همچنان از دولت می خواهند تدابیر جدی تری اتخاذ کند و دولت همچنان نصیحت می کند و این سوال در ذهن مردم شکل گرفته که اگر کرونا جدی است چرا دولت برای مقابله، جدی نیست؟! و اگر کرونا جدی نیست چرا صندلی جلسات هیات دولت، دو متر از هم فاصله دارد و جلسات مجلس و بسیاری از نهادها مدت هاست تعطیل شده؟!