مصطفی ارجمند
زنی سرپرست خانواده در بندرعباس، به دلیل فقر شدید آلونکی چندمتری با بلوک در حاشیه شهر و جایی که مسئولان می گویند اراضی ملی است می سازد. ۱۰ مامور روانه می شوند و در میانه ناله و فریاد “خدا خدای” دختر کوچک و مادرش، بلوک به بلوک آلونک را خراب می کنند.
صحنه آنقدر دلخراش و دردناک است که واکنش همه مردم و مسئولان را به همراه دارد اما عجیب اینکه وقتی فریاد مادر و فرزند بیشتر می شود ماموران شهرداری با خشم بیشتری بلوک ها را به زمین می ریزند!
اما کمی آنسوتر و در عسلویه پایتخت انرژی ایران، پتروشیمی آریاساسول، در محدوده خلیج بکر و زیبای نایبند شروع به ساختمان سازی با آهن و سیمان می کند. از این ماجرا قریب ۴ سال می گذرد.
جوانی دلسوز از عسلویه، طی یادداشتی تخلف بزرگ پتروشیمی را فریاد می زند و می گوید اقدام پتروشیمی در محدوده گردشگری نایبند تخلف است و مسئولان رسیدگی کنند اما به جای پتروشیمی، محیط زیست استان بوشهر جوابیه می دهد که مجوز داده ایم و حق دارد بسازد!
وقتی زوایای ماجرا عیان تر می شود و رسانه های کشور هم به موضوع می پردازند محیط زیست استان، دست به اعتراف بزرگی می زند: “پتروشیمی آریاساسول تخلف کرده و قرار نبود مصالح صنعتی استفاده کند. اصلا نباید به این پتروشیمی از اول مجوز می دادند”.
در واکنش به این رخدادها، پتروشیمی آریاساسول از یوسف صفری افشاگر تخلف زیست محیطی در عسلویه شکایت می کند.
واقعیت این است که در هر دو شهر بندرعباس و عسلویه تخلف رخ داده است؛ در بندرعباس زنی فقیر و مظلوم، ۱۰ متر زمین را بلوک کشی کرده تا سرپناهی بسازد و در عسلویه پتروشیمی بزرگ و ثروتنمد قریب ۳ هکتار زمین را از مسئولان گرفته تا هتل و اقامتگاه بسازد.
نحوه واکنش مسئولان اما به این دو رخداد ۱۸۰ درجه متفاوت است؛ در عسلویه، مسئولان با متخلف همکاری کرده اند، مجوز داده اند و با وجود تخلف پتروشیمی، سکوت کرده اند اما در بندرعباس، سرپناه زن بی پناه را ویران کرده اند.
حالا مسئولان دو گزینه پیش رو دارند بدون اغماض سازه های پتروشیمی را حسب قانون تخریب کنند و نشان دهند تیغ قانون بُرنده است و غنی و فقیر نمی شناسد یا افشاگر تخلف را مجازات کنند و نشان دهند عدالت و قانون فقط برای فقرا تیز است و اصحاب زر و زور و قدرت هر تخلفی کنند مجازات ندارد!
