
سادگی متانول بهعنوان یک مولکول کربنی و اهمیت آن باعث شده است که تولید پایدار آن بهطور گستردهای مورد توجه قرار گیرد. توسعه متانول پایدار عمدتاً توسط افزایش تقاضا برای سوختهای کمکربن و تنظیمات زیستمحیطی هدایت شده است. سه مسیر کلی برای تولید پایدار متانول وجود دارد که در زیر آمده است.
بیو-متانول: استفاده از مواد خام زیستی مانند ضایعات کشاورزی، بقایای جنگلها یا زبالههای دفن شده برای تولید متانول. در این روش، مواد خام ابتدا به گاز تبدیل شده و سپس از طریق یک حلقه سنتز متانول و تصفیه از طریق تقطیر به متانول تبدیل میشوند.
ای-متانول: استفاده از انرژیهای تجدیدپذیر مانند باد، خورشید یا آب برای تولید هیدروژن از طریق الکترولیز آب. این هیدروژن میتواند با منبع کربن مانند دیاکسید کربن جمعآوری شده واکنش داده و به متانول تبدیل شود.
متانول آبی: تولید متانول با استفاده از گاز طبیعی از طریق روشهای سنتی، بههمراه اضافه کردن یک واحد جذب کربن در کارخانه. هرگونه دیاکسید کربن باید از محیط زیست جدا شود.
توسعه موفقیتآمیز تولید متانول سبز میتواند دورهای جدید از کاربردهای متانول را به ارمغان بیاورد. این جایگزین پایدار پتانسیل جایگزینی سوختهای فسیلی در صنایع مختلف را دارد که بهدنبال کاهش کربن هستند. حتی قبل از رسیدن به موفقیت تجاری وسیع، برنامههای کوچکمقیاس در حال آزمایش استفاده از متانول سبز برای ارائه گزینههای با انتشار کمتر گازهای گلخانهای هستند.
کاربردهای نویدبخش متانول سبز شامل سوخت دریایی، گرمایش و سلولهای سوختی است.