
لازم به توضیح است که هر تن متانول که به فروش می رود {مثلا در حال حاضر به قیمت ۵۰۰ دلار } می تواند از طُرُقی همچون MTO یا تبدیل متانول به الفین و سپس تبدیل پلی الفین ها به مصنوعات پلیمری تا تنی ۱۴۰۰ دلار ارزش افزوده ایجاد نماید. در نتیجه فروش متانول به صورت خام؛ یک درجه از خام فروشی گاز طبیعی اینسوتر است و موجب توسعه زنجیره ارزش متانول نمی شود. در کشور ما، تعداد زیادی مجتمع پتروشیمی حجم قابل توجهی متانول تولید می کنند، که از این مجتمع های پتروشیمی می توان به پتروشیمی فناورآن، پتروشیمی خارک و پتروشیمی پارس اشاره کرد. بخشی از متانول تولیدی این پتروشیمی ها که همگی از پارس جنوبی گاز طیعی مورد نظر برای تولیدشان را دریافت می کنند، تحت عنوان خوراک به صورت بین مجتمعی به پتروشیمی هایی که پلی الفین تولید می کنند، مانند پتروشیمی جم، شازند، مارون، بندرامام و …. فروخته شده و بخش اعظمی از آن صادر می شود.
در تکمیل این بخش از مطلب که در ادامه و قسمت های بعدی به صورت مبسوط توضیح داده خواهد شد، باید افزود که متانول به تازگی مورد توجه خطوط کشتیرانی قرار گرفته است. از زمانی که نفت کوره به عنوان سوخت غالب کشتی ها ممنوع شد به دلایل زیست محیطی، متانول به عنوان سوخت جایگزین خطوط کشتیرانی مطرح شده است و بازار جدیدی برای این محصول که به نظر می رسد به علت عقب افتادن از فناوری های روز جهان در ایران بیش از اندازه تولید می شود، ایجاد کرده است.