حامد آبزن
۲۷ اردیبهشت، روز جهانی ارتباطات و روابط عمومی، تنها یک تاریخ در تقویم نیست؛ بلکه فرصتی است برای مکث، برای نگاهی دوباره به مسیر پرچالشی که با عشق آغاز کرده‌ایم و با تعهد ادامه می‌دهیم.
ما در روابط عمومی، با مردم و برای مردم کار می‌کنیم. رشته‌ای که قلب تپنده ارتباطات در هر سازمانی‌ست، و تنها با عشق می‌توان در آن ماند و بالید. اگر علاقه‌ای نباشد، اگر باور نداشته باشیم به آنچه می‌سازیم، هیچ چیز پیش نمی‌رود. در دل هر جمله‌ای که منتشر می‌کنیم، در پس هر تصویر، هر پاسخ، هر بحران و هر امید، عشقی هست که شاید کمتر دیده شود اما همیشه جاری‌ست.
روابط عمومی امروز، دیگر فقط صدور خبر و اطلاعیه نیست. این حرفه، به علم تبدیل شده، به هنر گوش دادن، درک کردن، تحلیل و پاسخ. ما موظفیم روزآمد باشیم؛ چرا که جامعه و رسانه‌ها هر لحظه در حال تغییرند. تخصص، دیگر یک امتیاز نیست؛ ضرورت است.
ما در روابط عمومی، گاه در خط مقدم بحران‌ها ایستاده‌ایم و گاه در سکوتِ دیده‌نشدن، اعتماد می‌سازیم. شاید کسی نداند دغدغه‌هایمان چیست، یا شب‌هایی که بیدار مانده‌ایم تا یک پیام درست منتشر شود. اما همین ندانستن، چیزی از لذت خدمت کم نمی‌کند. ما آمده‌ایم که بسازیم، پیوند بزنیم، روایت کنیم و اعتبار بیافرینیم.
روابط عمومی نه پشت صحنه است، نه جلوی دوربین؛ بلکه در متن زندگی سازمان‌ها جاری‌ست. جایی که تصمیم‌سازی و اقناع، به‌هم گره می‌خورند و تصویر فردای یک برند، ترسیم می‌شود.
این روز، یادآور جایگاه ارزشمند حرفه‌ای‌ست که بی‌صدا، اما پر اثر است. ما به آینده روابط عمومی باور داریم؛ به نسلی از متخصصان که می‌دانند ارتباط، یعنی قدرت، و مسئولیت.
روابط عمومی، تنها شغل ما نیست؛ انتخاب ماست، شیوه زندگی ماست.
