• امروز : جمعه - ۱۰ فروردین - ۱۴۰۳
  • برابر با : 20 - رمضان - 1445
  • برابر با : Friday - 29 March - 2024
5

با نفت و گاز چه کنیم؛نگاهی به رابطه ی جم و نفت و گاز

  • کد خبر : 1801
  • 16 آبان 1391 - 8:45

آوای جم-مصطفی ارجمند: دوستی از مسئولین روابط عمومی نفت و گاز می گفت: “زمانی که وارد جم شدم، بیشتر مردم جم در سطح پایینی از رفاه بودند. توقعات مردم از زندگی بسیار پایین بود و به تبع آن، با نرخ بسیار ناچیزی از نابرابری اجتماعی روبرو بودند. همه چیز ساده بود.

اما حضور نفت و گاز در جم،به ناگاه این تعادل را دستخوش تغییر کرد. شهرکی ایجاد شد و مردم شاهد تحولاتی شدند که تا آن روز برای جمع کثیری از آنان ناآشنا بود. کم کم دو قطب در جم شکل گرفت. قطبی که از لحاظ مادی همه چیز را داشت و قطبی که نظاره گر این موضوع بود بدون آنکه سود چندانی از این رفاه ببرد و این مشکلاتی را در مسیر شرکت های نفت و گاز به دنبال داشت “

حرف های این دوست حراستیِ آن زمان پالایشگاه ولی عصر کنگان تلنگری بود برای نوشتن این سیاهه.

شیوه ی تعامل با مردم در آغاز کار نفت و گاز در جم، چندان دوستانه نبود. نفت و گاز با تکیه بر هدف متعالی خود که  امروز از آن با عنوان منافع ملی یاد می شود بدون توجه به شرایط پیرامونی خود، حرکت یکه تاز خود را در جهت تولید و پالایش طلای سیاه و مشتقات آن آغاز کرد. بی توجهی یا کم توجهی به بومیان جم و دوگانگی دغدغه های نفت و گاز و مردم باعث گردید تا نوعی دلزدگی و بی اعتمادی در میان میزبانان ایجاد گردد.

زمین هایی که هنوز هم وضعیت مالکیت آنها مشخص نیست،خط لوله هایی که بدون توجه به همسایگان و حریم امنیتی شان، از این سو به آن سو کشیده شدند،آب هایی که بدون توجه به کار و کسب و معیشت جم برای اسخراج و پالایش به کار گرفته شد و ده ها مورد دیگر باعث گردید تا مردم جم به این باور برسند که نفت و گاز در آن سوی دیوار و آنان در این سوی دیوارند. مهر تایید این باور، دیوارهای سربرافراشته ی شهرک بود.

برخی از بزرگان نفت و گازِ آن سال ها، که گویا هنوز تغییر همه جانبه ی ایران ۵۷ را درک نکرده بودند با استفاده از اصطلاحاتی چون “نظم انگلیسی” ، توجه به پیرامون را بیهوده می انگاشتند. هنوز هم برخی از این افراد که عموما تحصیلکرده های فرنگ هستند با این سیاست ذهنی حصار بی اعتمادی را بالا می برند.

هر چند روند حذف نابرابری ها با شیبی ملایم در حال حذف شدن است اما هنوز مردم جم عامل برخی از شرایط  نامناسب حاکم بر زندگی خود را نفت و گاز می دانند . تغییر آب و هوا، کاهش میزان آب سفره های زیر زمینی ، آلودگی هوا، خشک شدن درختان، گرانی ناشی از افزایش نقدینگی، تلاش برخی از مسئولین برای به کارگیری نیروهای غیر بومی حتی در بخش های پایین دستی، نابرابری در پرداخت حقوق، ورود فرهنگ های اجتماعی نا سازگار با شرایط فرهنگی جم، نابرابری خدمات رسانی در شهرک و شهرستان و مواردی از این دست ، رسیدن به نقطه ی مشترک را با مشکل مواجه ساخته است.

اما آیا واقعا نبردی کینه توزانه میان میهمان و میزبان در جم وجود دارد؟ آیا جم حضور چیزی به نام نفت و گاز را با منافع خود در تضاد می بیند؟

پاسخ به این سوال قطعا منفی است. اما چرا هنوز شاهد رخداد وقایعی در جم هستیم که نظرات یک مطلب در خصوص بیمارستان شهرک ،منتشر شده از همین پایگاه را به این گستردگی افزایش می دهد. آیا نمی شود یک همزیستی مسالمت آمیز ایجاد کرد؟ چه کسی مقصر است؟

بی شک بنیانگذاران نخستین این وضعیت را در شهرستان، باید مورد بازخواست قرار داد که چرا با وجود داشتن پتانسیل حذف تنش ها، این  وضعیت را به نسل جدید هم منتقل کردند. نمی شد کاری کرد تا نوع نگاه ها به هم ارباب و رعیتی نشود!

به زعم نگارنده آنچه این نابرابری را در جم ایجاد کرد، تنها نفت و گاز نبود بلکه از سرباز کردن مسئولیت توسط سایر ادارات در شهرستان و شوت کردن توپ انتظارات مردم به زمین شرکت های نفت و گاز، این وضعیت را در جم تشدید کرد. برخی از مسئولین محلی شهرستان، نفت و گاز را به عنوان تنها منبع لایتناهی می دانند که  باید تمام حوائج مادی و معنوی مردم را به آن حواله داد. وضعیتی که با اتکا به نفت برای سیستم اقتصادی کشور ایجاد شده است!

در این میان، تلاش برخی مسئولین برای اسکان در منازل سازمانی نفت و گاز و بهره گیری از خدمات ساکنین، نیز از نکاتی است که باعث گردیده تا امید به تلاش مسئولین برای حذف اتکا به نفت و گاز را کمرنگ و کمرنگ تر سازد.

هرچند بیان این موارد زیبنده نیست اما گاها مشاهده ی تقاضای یک اداره یا نهاد دولتی برای ارائه ی خدمات از سوی نفت و گاز به حیطه ی مسئولیتی خود در اموری چون خدمات پرواز، پذیرایی، اسکان و نامه نگاری و مکاتبه در خصوص استخدام و به کار گیری نیرو ها که عدالت استخدام را نیز به نوعی خدشه دار می سازد، نشان از اوج وابستگی نهادهای دولتی شهرستان به نفت و گاز دارد و این روند نه تنها مشکلات حاصل را دو چندان می کند، بلکه مسئولین نفت و گاز را هم از انجام وظایف  محوله باز می دارد.

پس با نفت و گاز چه کنیم؟ تبعات منفی حضورشان در شهرستان را چه کسی باید پاسخگو باشد؟

نفت و گاز با وجود انکه خواسته یا ناخواسته شرایط نامطلوبی را بر مردم حاکم کرده است اما بی شک نمی توان از خدمات این بخش اقتصادی کشور به شهرستان هم چشم پوشی کرد. خدماتی که به قول یکی از فرمانداران سابق شهرستان، اگر نبود، جم هرگز به این توسعه نمی رسید.

نگارنده ی این نوشتار مسئولیت حل مشکل را باری بر دوش این چهار گروه می داند :

۱.وزارت نفت و شرکت های تابعه: سیاست های مثبت و مردم مدارانه وزارت نفت ، می تواند روند ترمیم اعتماد را در شهرستان سرعت بخشد. در این میان توجه مسئولین نفت و گاز به خواست های واقعی مردم و تلاش برای پرداخت حقوق قانونی و از دست رفته ی آنان  در طی سال های حضور نفت و گاز در شهرستان می تواند راهگشای بسیاری از معضلات پیش رو باشد. پرداخت خسارت حریم های برق،خطوط لوله ، عدم تبعیض در ارائه ی خدماتی که به موجب قانون یا مصوبات و بخش نامه هایی که حکم قانون را دارا هستند، توجه بیشتر به دغدغه های واقعی مردم به عنوان یک همجوار دلسوز، گسترش چتر خدمات دهی به مردم و نه مسئولین!!! چه آنچه بر حسب قانون تکلیف شده است و چه آنچه قانون، منعی برای آن قائل نشده است، حذف نگاه دوگانه و تبعیض آمیز در سیستم خدمات دهی به مردم شهرستان، همه و همه می تواند دیوارهای بدبینی و بی اعتمادی را ریشه کن کرده و همراهی مردم با مسئولین نفت و گاز را بیشتر گرداند.

۲. مسئولین محلی و استانی : بی شک تلاش مسئولین جهت اخذ اعتبارات برای عمران و آبادانی شهرستان از مجاری قانونی و عدم چانه زنی های نامتعارف که بعضا هیچ برون داد مثبتی هم برای شهرستان ندارد می تواند نرخ نابرابری اجتماعی را در شهرستان کاهش دهد. این واقعیت کاملا محرز است که بیمارستان شهرک توحید جم توان خدمات رسانی به جمعیت چند ده هزارنفری  ساکن در شهرستان را نداشته و لزوم راه اندازی یک بیمارستان در سطح شهر ضروری می باشد. همانطور که حضور یک آزمایشگاه خصوصی در جم می تواند گلایه های مردم را از نوع نگاه به غیر نفتی ها در بیمارستان توحید جم، بکاهد که البته برای هزینه های بالای آن نیز باید تدبیری اندیشیده شود و اینجاست که نقش آفرینی مسئولین جهت حل مشکل ضروری می باشد. اتکا به تلاش و پشتکار برای حل مشکلات مردم با تمسک به قانون به جای الحاح و التماس به شرکت های نفت و گاز جهت ارائه ی خدمات به شهرستان، می تواند هم فشار انتظارات غیر قانونی را از نفت و گاز کم کند و هم مسئولین نفت و گاز را از سردرگمی در حیطه کاری برهاند.

۳٫ نماینده ی مجلس: نماینده نقش کلیدی و اساسی در احقاق حقوق تضییع شده ی مردم در شهرستان را داراست. به زعم این قلم، شاه کلید حل معضلات در دست وکیل مردم در بالاترین جایگاه قانون گذاری کشور است. هر چه توقعات کوچه و محله ای از نماینده ی مجلس کمتر شود نماینده می تواند با فراغ بال به وظیفه ی قانونی خود در چانه زنی بر سر تصویب قوانین مطلوب برای شهرستان بپردازد. متاسفانه این رکن رکین در طی سالهای متمادی به دست فراموشی سپرده شده و نماینده مجلس عموما به جای شرکت در قانون گذاری های کلان، به حل و فصل مشکلاتی پرداخته که در حیطه ی اختیارات قوه ی مجریه بوده و معمولا منافع آن برای اقلیتی ناچیز استفاده شده است. هر چه نماینده در مجلس بیشتر چانه زنی کند راه را برای اعمال قدرت مسئولین در شهرستان باز خواهد کرد. بی گمان بازگشت نمایندگان به نقش تقنینی و نظارتی می تواند نوید بخش شهرستانی شکوفا، مستقل و عزت مدار باشد.

۴. مردم: اما سخن آخر را به مردمی اختصاص می دهم که قرار است فرای بخش نامه ها ، در دو بخش شهرستان و شهرک ها، همزیستی ای مهربانانه داشته باشند. متاسفانه نوع نگاه مچاله شده ی گذشته ،هنوز هم دلهای مردمان خوب شهرستان و تلاش گران پیشرفت کشور را آزار می دهد. مردم همواره نشان داده اند که حتی وقتی مسئولین بذر جدایی می پاشند می توانند با هم همدل باشند و همدلی مردمان با بخشنامه و قانون شکل نمی گیرد. یقینا شهرک نشینان نیز با نگارنده هم عقیده هستند که ارتباط و تعامل دوسویه با مردم شهرستان، می تواند حس بودن و ماندن را به نحوی شیرین تر در آنان تقویت نماید و شکل گیری موضع گیری های نازیبا را نیز در شهرستان از بین ببرد.

لینک کوتاه : https://avayebushehr.ir/?p=1801

برچسب ها

نوشته های مشابه

ثبت دیدگاه

مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰
قوانین ارسال دیدگاه
  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در آوای بوشهر منتشر خواهد شد.
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.