تابلوی خوش آمد گویی شهرداری شنبه اولین برخورد ما با منطقه بود. جمعیت ساکن در تابلو، ۲۸۱۶ نفر اعلام شده بود. جمعیتی که تا لحظه ی ارسال این گزارش ،حدود یک سوم آن کشته یا راهی بیمارستان شده بودند.
هر چه به میدان ورودی شهر نزدیک می شدیم تعداد نیروهای امدادی و امنیتی بیشتر و بیشتر می شد. در میدان شهر ، برای تامین روشنایی از دکل جرثقیل و موتورهای برق استفاده کرده بودند.
به نظر می رسید حضور افراد عادی هم بیش از آنکه مفید واقع شود کار امداد رسانی را با مشکل مواجه می کرد. شاید به تعبیر یکی از ماموران امداد و نجات، ارسال کمک های مردم از طریق مراکز اعلامی، بهترین راه یاری رسانی به زلزله زدگان باشد.
هر چه جلوتر می رفتیم دیگر از روشنایی خبری نبود. تاریکی محض و گاه گاهی ضجه های زنان و کودکانی که داغدار شده بودند.
بازماندگان در حیاط خانه های مخروبه ی خود ساکن شده بودند. چند تکه زیرانداز ، بقچه ای از وسایل ضروری و آتش، تنها دارایی زلزله زدگانی بود که حیاط خانه های فروریخته را برای اسکان انتخاب کرده بودند. برخی از زلزله زدگان هم از اینکه مردم آنان را در این وضعیت می دیدند غمگین بودند.
نکته ی تلخ ماجرا اما، استوارماندن اندک خانه هایی بود که دارای فونداسیون و آرماتور بندی بودند. خانه هایی که شاید چندان مهندسی هم نبودند اما به یمن دارا بودن اسکلت های بتنی از زلزله مصون مانده بودند هرچند تعداد این خانه های مقاوم، بسیار ناچیز تر از آن بود که بتواند میزان خسارات یک زلزله ی ۶ ریشتری را به حداقل برساند.
بیشتر خانه های شنبه از سنگ، گل،گچ و بعضا سیمان ساخته شده بودند که مقاومت چندانی در برابر زلزله نداشتند. واقعیتی که هرگز نمی توان آن را نادیده گرفت. “هر چه وضعیت معیشتی مردم و سطح رفاه پایین تر، میزان خسارت زلزله بیشتر”
اندوهی جانکاه وجودمان را فرا گرفته بود. باور این شرایط سخت بود. اما واقعیت داشت. اندک توشه ی همراه را به گروه های امداد سپردیم و راهی شدیم. در راه با خود می گفتم: اگر خانه هایشان اندکی مقاوم تر بود چه می شد!
تابستان در پیش است ، هوای بوشهر داغ داغ داغ، نکند دو روز دیگر یادمان برود که این مردمان مصیبت دیده وجود دارند. این مردم سرپناه می خواهند، آب می خواهند، برق می خواهند، امکانات رفاهی می خواهند، مواد غذایی می خواهند، حمایت روز افزون همگان را می خواهند. همه مسئولیم . ما ، شما، مردم، رسانه ها، مسئولین و … بی شک در روزها و ماه های آتی مسئولیت ها سنگین تر است.
مجموعه ی آوای جم نهایت همدردی خود را با بازماندگان این واقعه ی دلخراش اعلام می دارد و از خداوند برای این عزیزان صبری زیبا خواستار است.
