حضرت فاطمه زهرا(س) بیستم جمادی الثانی همزمان با سال هجرت مسلمانان به حبشه دیده به جهان گشود و شادی را مهمان دل مهربان رسول اکرم(ص) کرد، دخت نبی در دامن پرمهر مادر و آغوش گرم پدر پرورش یافت و از تعالیم پربار اسلام بهره ها جست و روح بلند خویش را با علوم و معارف الهی سیراب کرد. کوثر پیامبر در ناب ترین مکتب تربیتی رشد کرد و با یاری پدر و مادر بزرگوار خویش ایمان، معنویت، تقوا و بردباری را در لحظه لحظه های عمر پربرکتش جاری ساخت تا به حق بانوی یکتای اسلام لقب گیرد.
او آینه تمام نمای عشق به پروردگار و اسلام بود و در سراسر زندگی پربار خویش کوشید تا به انسان ها فداکاری، عشق به معبود، راستی و درستی، پاکی و صداقت را درس دهد و یاری بخش آنها در راه رسیدن به معنویت حقیقی باشد. حضرت زهرا(س) نماد بارز وفا، فداکاری ، گذشت و بزرگواری بود. بانویی که روح پرفتوتش هرگز دربرابر ظلم و ستم زمانه تسلیم نشد تا آموزگار ایثار و ایستادگی برای تمامی اعصار شود.
حضرت زهرا(س) خردسال بود که مادر بزرگوارشان حضرت خدیجه(س) از این عالم فانی رخت سفر بربست و او را در غمی عظیم فرو برد، از آن پس رسول نبی همدم و مونس حضرت فاطمه(س) به شمار می رفت و با عشقی وصف ناشدنی شاهد بارور شدن صفات نیکوی دختریکتای خویش شد.
بانوی بی همتای اسلام هماره یار و یاور پدرعالی قدرشان در جبهه های حق علیه باطل بود و هیچگاه از همراهی پیامبر اکرم(ص) و یاران باوفایشان بازنماند و اینگونه ام ابیها نامیده شد، به راستی که زیبنده مادری پدر و مرهمی بر زخم های دل خاتم النبین بود. او پاره تن رسول خدا بود و غمش، درد و رنج پیامبر و شادیش، مسرت بخش لحظه های پیغمبر خدا به شمار می رفت.
ازدواج حضرت فاطمه(س) با علی ابن ابیطالب(ع) یکی از فرخنده ترین رخدادهای صدر اسلام به شمار می رفت زیرا دو تن از نیکوترین و پاک سرشت ترین انسان ها بهم پیوستند تا در کنار یکدیگر پیروان دین اسلام را یاری بخشند. دخت نبی مادری نمونه برای فرزندان خویش بود و با همت والای خود بزرگترین و وارسته ترین انسان ها را تربیت کرد.
صدیقه کبری(س) شاهد نبردهای بسیاری در طول حیات خود بود، در بیشتر جنگ ها حضور داشت و به کمک پدر و همسر خویش می پرداخت، او به حق نمادی از یک انسان کامل بود، در محراب عبادت ساعت های متمادی به نیایش برای مردمان عصر خویش می پرداخت و برای رسیدن آنها به سعادت واقعی دست به دعا برمی داشت.
وفات حضرت محمد(ص) درد و رنج بزرگی برای مسلمان به بار آورد، ام ابیها عزادار هجرت انسان فرزانه ای شد که جدا از پیامبر بودنش، پدر و همدمی بی نظیر برای بانوی اسلام بود، تکیه گاه محکمی که هیچگاه رنج نبودش از نگاه فاطمه(س) پاک نشد و پس از درگذشت پیامبر نیز با وقوع وقایعی تلخ و ناگوار افزون تر از پیش شد، اما او با تمامی توان در برابر ناملایماتی های زمان ایستاد و سرخم نکرد تا نشان دهد آن جا که نامی از دین خداست کوچکترین بی حرمتی، کینه و دشمنی را تاب نمی آورد و به پیکار با دشمنان حق می رود، زهرای مرضیه(س) با جاری ساختن بهترین و کامل ترین راهکارها وظیفه الهی خویش را وافی و کافی به انجام رساند.
تنها موسمی اندک از وفات رسول خدا گذشته بود که کینه توزان با حمله به خانه دخت نبی، وجود مقدس صدیقه کبری(س) را مجروح ساختند و نشان دادند برای رسیدن به قدرت از هیچ بی حرمتی به خاندان عصمت و طهارت فرو گذار نیستند و چشم خویش را به روی تمامی مهربانی ها و نیکی های یادگار خاتم النبین می بندند.
این وقایع تلخ، این نامرادی ها و جفاها، بانوی اسلام را بر آن داشت که به حضرت علی(ع) وصیت کند تا پس از وفاتش او را شبانه به خاک بسپارند و فردی از مکان مزارش آگاه نشود.
سرانجام ام ابیهای پیامبر؛ همسر علی ابن ابیطالب(ع) و بانوی دو عالم در غروبی تلخ و غم انگیز یاران خویش را تنها گذاشت و پیروان راستینش را در غمی شگرف فرو برد، روح آسمانی او به ملکوتیان پیوست تا در کنار پدر آرام گیرد و به سرمنزل نهایی رسد.
با وفات یاس کبود مدینه، آن دیار، غرق در ماتمی بزرگ شد، کوچ یکی از پاک ترین و نیکوترین برگزیدگان پروردگار ضربه سنگینی بر مسلمانان زد زیرا آنها مرهم دردهایشان و تکیه گاه باصلابتشان را از دست دادند.
امام علی(ع) بنابر وصیت حضرت فاطمه(ع) مراسم خاکسپاری پیکر مطهر زهرا مرضیه را در خفا انجام دادند و مزار یگانه دختر پیامبر اسلام برای همیشه از دیده ها پنهان باقی ماند و این چنین حسرت زیارت مرقد آن حضرت، میهمان همیشگی دل های عاشقان فاطمه زهرا(س) شد، اما عدم آگاهی از محل آرامگاه بانوی اسلام هیچگاه باعث نشد تا مسلمانان فداکاری، برباردی، رشادت ها و ایثار ایشان را فراموش کنند و دگربار نشان دادند تلاش همیشگی دشمنان اهل بیت برای فراموشی بزرگان دین اسلام راه به جایی نبرده است و این آسمانیان والا مرتبه اند که هماره در قلب ها منزل دارند و یادشان تا به ابد باقی است.
