راستش چند روزی است که سخت دلمان هوایتان را کرده،انگار برایمان عزیزتر شده اید. گفتیم کمی درد دل کنیم شاید وعده ای دهید و خوشدل شویم. البته رسم ادب نیست که کارگر جماعت با وزیر و وکیل مخاطبت کرده و هم کلام شود. چه آنکه، در این تحریم های روزانه ی حسودان کوردل، گفتن از درد و شنفتن از رنج، کاری بس طاقت فرساست. اما چه کنیم که جز این چاره نداریم. باور بفرمائید که ما هم می دانیم اوضاع شرکت خدمات غیرصنعتی (سابق) و نامعلوم (امروز) چندان تعریفی ندارد و باید دندان روی جگر بگذاریم.می دانیم که همیشه جور سختی ها را باید قشر مظلوم جامعه بکشند. اما کاش بانک و بقال و میوه فروش و نانوا و مدرسه و اداره برق و آب و شرکت گاز و … هم مثل ما صبور بودند و چند ماه دندان روی جگر می گذاشتند. حالا عیال و فرزندان را با نان و ماستی می شود مجاب کرد اما … .
با خود گفتیم چه کسی بهتر از شما برای شنفتن حرفهای ما. آخر گوش های دور و بری ها پر شده از فریاد ما کارگران. هر چه می کوبیم هم به در بسته خورد. از رو هم که نمی رویم .شده ایم مصداق بیت زیبای شاعر که می فرماید:( گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.)
خلاصه جناب قاسمی عزیز؛ الان حدود شش هفت ماه است که کارگران شرکت خدمات غیر صنعتی ، روی آرامش را ندیده اند. به گمانم شش ماهی می شود که قرار است آخر ماه وضعیت مشخص شود و آب از آب تکان نمی خورد. از زمانی که گفتند می خواهیم قرارداد مستقیم تان کنیم و لی لی به لالای تان بگذاریم، دیگر آب خوش از گلوی مان پایین نرفته است. الان هم که به الطاف کریمانه ی دوستان، نزدیک به سه ماه است که در حال مکیدن سماق هستیم. نه حقوقی نه کور سوی امیدی. قسط های بانک هم که حرف آدمیزاد نمی فهمند. تازه ترس از تعدیل نیرو و اخراج و کم شدن حقوق که فعلا با حذف اضافه کاری ها شروع شده هم جای خود دارد.
دوستانتان روزی یک مصوبه می کنند و ما باز بر مدار خود و آنان بر مدار خود. مرتبا از این ستون به آن ستون پاس داده می شویم و هنوز در همیان ها بسته است.خلاصه امیدمان بعد از خدا به شماست. جنبش عدم تعهد هم که به سلامتی و میمنت تمام شد. اگر فرصت کردید یه گوشه چشمی هم به حدود ۱۰۰۰ کارگر شهرک توحید جم بیندازید.
خلاصه وزیر جان؛ سرتان را به درد آوردیم.
دوست دار تو کارگران شرکت خدمات غیرصنعتی گاز ایران (سابق)
شهرستان جم
