جعفر محمدی
کرونا، همانند سایر ویروس ها، برای فعال بودن، نیاز به بدن میزبان دارد. این ویروس بیرون از بدن انسان، بعد از مدتی – بسته به شرایط و دما – از بین می رود. ولی وقتی وارد بدن می شود، فعالیت خود را آغاز می‌کند: هم فرد میزبان را بیمار می کند و هم او را تبدیل به یک “ناقل” می کند.
بنابر این، تنها وسیله فعالیت و انتقال ویروس کرونا، “ما انسان ها” هستیم.
اگر ما به مدت فقط ۲ هفته تمام تماس ها و ارتباطات انسانی را قطع کنیم و در خانه بمانیم، اتفاقی که می افتد این است:
- ویروس‌های پراکنده در بیرون بدن، از بین می‌روند.
- تکلیف ویروس‌های موجود در بدن انسان‌ها، تعیین می‌شود: عده بسیاری بر ویروس غلبه می‌کنند و اندکی نیز با هزار تاسف جان خود را از دست می‌دهند.
- چون ویروس از انسان به انسان منتقل می‌شود، در مدت قطع ارتباطات انسانی، فرد جدیدی کرونا نمی‌گیرد یا امکان ابتلا به حداقل می‌رسد.
- با کاهش مبتلایان جدید، فشار بر کادرهای و امکانات درمانی کم می‌شود و در نتیجه تعداد بیشتری از بیماران موجود بهبود پیدا می‌کنند.
کسانی که بدون اضطرار (دقت کنید: اضطرار و نه فقط نیاز) از خانه خارج می شوند، سربازان بی جیره و مواجب کرونا هستند که مرتکب چند جنایت ضدبشری می شوند:
- خودشان را در معرض بیماری قرار می دهند.
- دیگران را آلوده می کنند و قاتل شان می شوند.
- فشار بر کادر درمانی و تجهیزات محدود را مضاعف می کنند؛ هم جان کادرهای درمانی را به خطر بیشتری می اندازند و هم به بیماران موجود جفا می کنند.
ما – دقیقاً همه ما هشتاد و چند میلیون ایرانی – دو راه بیشتر نداریم:
۱- دستکم دو هفته در خانه بمانیم و بیرون نرویم. ( مخصوصا دور دید و بازدیدهای عید را خط بکشیم ) و به کار کرونا پایان دهیم.
۲- بی اعتنا باشیم و با این توهم که “من نمی گیرم” از خانه بیرون برویم ، فاجعه ابتلای میلیونی را رقم بزنیم، ساختار پزشکی را فرسوده و منهدم کنیم و خودمان و عزیزان مان مبتلا شویم یا حتی بمیریم.
کرونا، داروی قطعی دارد: “ماندن در خانه” دستکم به مدت ۱۴ روز و عنداللزوم تمدید قرنطینه و سپس، به لطف خدا : رهایی و کشیدن یک نفس راحت و جشن عمومی.
سرباز کرونا نباشیم.
