حدود یک سالی می شد که یک گوشیc902 را خریداری کردم اما پس از ۵ ماه به ناگاه دچار مشکل شد. به سختی روشن می شد و پس از اندک زمانی خاموش می شد. با عقل ناقص خود گفتم لابد قطعه ای، چیزی در آن سوخته است.
ناچار آن را به یکی از تعمیرات موبایل شهرستان بردم پس از دو هفته رفت و آمد و چندین بار فرمت و فلش و غیره ، تعمیرکار اعلام کرد قطعه کوچکی از آن سوخته و آن قطعه را وی ندارد. با خود گفتم اینکه دلسردی ندارد دوباره تلاش می کنم این همه تعمیرات موبایل در شهرستان وجود دارد. این نشد یکی دیگر…
قصه هزار و یک شب گوشی بیچاره شروع شد و چند جای دیگر را هم سر زدم اما هرجا رفتم آش همان بود و کاسه همان. می گفتند قطعه اش را ما نداریم! یکی از تعمیراتی ها حتی گوشی را برای چند لحظه روشن کرد و تحویلم داد و گفت: درست شده است. هنوز جمله اش تمام نشده بود گوشی خاموش شد!!!
مانده بودم که گوشی را چکار کنم و اصلا این قطعه چیست که همه این دوستان می گویند ما نداریم. از این ماجرا چند ماهی گذشت تا اینکه به طور اتفاقی گوشی را به شیراز و نزد یکی از تعمیرکاران آشنا بردم.
همین که گوشی را باز کرد با تعجب گفت: پس قطعات داخلی اش کجاست؟ گفتم : مگر داخلش نیست؟ گفت: گوشی تقریبا خالی شده و قطعات اصلی اش را ندارد!!!
با ناامیدی گفتم: یعنی نمی شود تعمیرش کرد؟ با خنده گفت: تعمیر می شود اما پول گوشی را باید بدهی تا تعمیرش کنم! با خنده ای تلخ تشکر کرده و راهی دیار شدم.
اما واقعا چه کسی بر مشاغل فنی در شهرستان نظارت می کند؟ بارها اتفاق افتاده که مراجعین به برخی از تعمیرگاههای فنی در شهرستان اعم از اتومبیل و موبایل و تلویزیون و … به دلیل عدم تخصص فنی کاران هزینه های گزافی را متحمل شده اند.
هر چند دایره این مشاغل در شهرستان می تواند بسیار بیش از این باشد کما اینکه نمونه های ان را در آرایشگاههای زنانه ، خیاطی های خانگی و … نیز شاهد هستیم.
راستی صلاحیت فنی صاحبان این مشاغل را چه کسی تایید می کند؟ آیا نظارتی بر میزان تخصص آنان وجود دارد؟ در صورت ایجاد چنین مشکلاتی چه کسی پاسخگوی مردم می باشد؟
