یزدان شهید زاده
تجربه نشان داده است پسوند ملی بر هر آنچه بنشنید لزوما نمی تواند ملی باشد، مثل صدا و سیمای ملی، نفت ملی و اخیرا هم اراضی ملی!
دست دراز دولت در گرفتن و دست کوتاهش در پس دادن و بخشیدن باعث شده رونق صنعت در جنوب استان به کام مردم بومی نباشد. فرای بحث اشتغال و عدم توجه به زیر ساخت های آموزشی متناسب با نیاز صنعت، طبیعت بکر بنادر کنگان و عسلویه در دام انحصار طلبی گردشگری شرکت های متمول گازی و پتروشیمی است.
گردشگری پس از صنعت نفت و خودرو سازی مهمترین منبع درآمد و ایجاد فرصت های شغلی برای بسیاری از کشورهای دنیا است، اما انحصارگرایی و قانونی هایی که تنها شرکت های متمول گازی و پتروشیمی توان عبور از آن دارند فرصتی را پای بومیان بنادر باقی نگذاشته است؛ همین که بندری ها بتوانند جنگل های حرا را حفظ کنند و مردم ایران را به پای سواحل ماسه ایی و صخره ایی و جنگل های حرا بکشانند شاهکار کرده اند.
کافی است نگاهی به لیست مهمانسراها، دهکده های گردشگری و هتل های در دست ساخت مجتمع های گازی و پتروشیمی در سواحل عسلویه و کنگان بیندازید، هتل ها و متل هایی که با عبور از قانون و تغییر کاربری سواحل بر روی عموم بسته شده تا دیگر پسوند ملی آن به نفتی تغییر کند، فنس هایی که جلوی پای مردم بنادر دیوار می شود تا سواحل پیش چشمان شان آب برود.
قسمتی از ساحل سهم صنعت است، قسمتی دیگر سهم خانواده های صنعت بزرگ پتروشیمی که هوای خوش دی و بهمن جنوب را زیباتر از بندری ها ببینند و اگر جوان جنوبی از این داستان گله ای کند سهمش یک دادخواست قضایی علیه اوست؟
جوانانی که در جفای زیست محیطی، از فرصت های صنعت گردشگری دست کشیده اند را تحمل کنید! آنها چیزی برای از دست دادن ندارند، آنها قسمت های زیادی از خاطرات کودکی شان را لب همین دریا گذرانده اند.
اگر خانه های روستای اختر لای فنس ها مانده باشد دیوارنوشته ی “اختر هنوز هم زنده است” به ما می گوید انسان ها، خانه هایشان، خاک شان و هوای شان را فراموش نمی کنند؛ اگر لایق احترام نمی دانید شان، حداقل تحمل شان کنید!
درود به شما، کاش زمینهای حصار کشی شده را هم فکری براش میشد.