عبدالحسین لطفی چه با لباس، روحانیت چه بدون لباس روحانیت، انسان است! انسان به همان معنای ناب که دوست داشتن آدم ها با هر عقیده و دیدگاه و لباس و باور را تداعی می کند.
او اگر چه سالیانی دادستان و قاضی بوده اما فارسی ها او را به انسانیت و مشی نوع دوستی می شناسند؛ این همان وجه تمایزی است که قاضی و روحانی روستازاده را از بخش زیادی از کاندیداهای انتخابات متمایز می کند.
لطفی معتقد است رای مردم را باید از دل های شان گرفت نه از دست های شان! شاید او را باید کاندیدای صلح و آشتی دلها در زمانه ی دلخوری ها دانست؛ همان که هم می داند چگونه باید گره های رشد جنوب را باز کند و هم می داند چگونه باید دلها را با صندوق رای آشتی دهد.
آنها که با او نشسته اند باور دارند که لطفی برای ساختن آمده نه تاختن… آمده تا بگوید می شود با مهربانی، با پیگیری، با برنامه ریزی و با قانون دانی می توان کارهای بزرگ کرد و جنوبی بهتر از این و ایرانی عالی تر از هر زمان دیگر ساخت.
عبدالحسین لطفی این روزها، گرم دیدار و گفتگو با اقشار مختلف در چهارشهرستان جنوبی است؛ محبوبیت این کاندیدای بی ریا و صادق، حالا بیشتر از هر زمان دیگری است و در روزهای آینده از او و پاکبازی و صداقتش بیشتر خواهیم شنید…
