سجاد بهزادی
کلید واژه و سخن تکراری این روزهای فرماندار جم در نشست با رسانه ها ، جمع مدیران دستگاه ها در جلسه شورای اداری و دیگر محفل ها یک عبارت است” در دولت مردمی و ایران قوی، صدها میلیارد پول برای تکمیل پروژه ها وارد شهرستان جم شده است.”
این عبارت چنان محکم تکرار می شود که جامعه میزبان فکر می کند لابد با این پول های کلان قرار هست جای جای شهرستان گل وسنبل شود و به توسعه واقعی برسیم. اما چنین نیست وهمه این اعتبارها در صورت دقیق بودن آمارها، برای رها شدن از نیازهای نخستین و یا همان جدا شدن از کف هرم مازلو است.
هرم مازلو (Maslow’s pyramid)) یک هرم ۵ سطحی است که به ترتیب شامل نیازهای فیزیولوژیکی( آب، غذا، بهداشت ودرمان و..) ، امنیت و نیاز به ایمنی، نیاز به عشق و تعلق، نیاز به قدرانی و احترام و نیاز به خودشکوفایی می باشد. واقعیت اینست که جامعه جم هنوز درگیر برطرف کردن نیازهای فیزیولوژیکی خود است.نماینده مردم در شوراها می گوید” برخی روستاهاآب خوردن ندارند و شهرستان با کمبود شدید فضای آموزشی روبروست.
“فرماندار به بحران آب در شهرستان اقرار می کند و می گوید” در برخی مناطق شهرستان، از ۲۴ ساعت تنها ۲ ساعت آب وجود دارد.” از طرفی فرماندار خوشحال است که وضعیت درمان در شهرستان متحول شده است ودیگر نوزادی حین تولد نمی میرد.
او همچنین نگران برق شهرستان است و می گوید” تنها شهرستانی هستیم که یک ایستگاه برق داریم در بحران بسر می بریم.” جناب فرماندار این تناقض و پارادوکس سخنان شما و آمارهایی که منتشر می کنید دو پیام وبرداشت را به ذهن مخاطب متبادر می سازد.
*نخستین برداشت:* فرمانداران دولت های قبل،کمترین جذب اعتبارات داشته اند و تقریبا همه پروژه های مهم شهرستان بر زمین مانده بود وتنها این دولت توانسته است پول های کلان را به پروژه ها تزریق کند.
*دومین برداشت:* بحران در شهرستان طی سالهای گذشته آنقدر عمیق بوده است که این دولت اگر هم اعتبار زیادی جذب پروژه ها کرده، اما هنوز در نقطه آغاز هستیم.
*نتیجه گیری* : این نوع رویکرد های سیاسی برای جامعه آشناست. هر فرماندار و دولت مردی که می آید قبل از خود را مانع توسعه و خود را عامل توسعه می داند. مردم می مانند و دو ساعت آب در شبانه روز. نگرانی و استرس از نداشتن فضای آموزشی و تحصیل فرزندان. مردم می مانند و شعارهای تمام نشدنی و سخن های تکراری وهیچ دولتی که آنها را از کف هرم مازلو جدا نمی کند و هم چنان نداشتن آب و نان و درمان مطلوب، مطالبه عمومی می شود و سایه ناامنی، ترسناک تر و هولناک تر از همیشه در فضای عمومی احساس می شود.
