✍سجاد بهزادی
چرا هر ساله در فصل بهار نارنج و موسم میوه نارس درختان توت، عده ای به بولوار شهر حمله می کنند و بی رحمانه اجازه نمی دهند، بوی شکوفه های معطر گل ها حتی به نیمه های فروردین برسد؟
این افراد چه کسانی و از چه طبقه ای از جامعه هستند؟ جامعه میهمان اند یا میزبان؟
دارای چه فرهنگی هستند و با چه نیتی دست به این کار می زنند؟
عامل فقر در جامعه چه نسبتی با این رفتار هنجارشکنانه دارد و اگر فقر مسئله هست؛ پس چرا گاها افراد بی نیاز هم آویزان شاخ و برگ ها هستند؟
قانون در مورد حمله نابهنگام به درختان بی پناه و آسیب به آنها چه می گوید؟
به عنوان مثال اگر قانون گذار حبس از یک تا ۱۰ سال را، مجازات یادگاری نویسی و هر نوع آسیب به آثار تاریخی تعیین کرده است، آیا در مورد درختان و طبیعت سکوت کرده است؟
آمران دستگاهای مسول؛ کجا هستند تا این جماعت را هم اندکی “امر به معروف و نهی از منکر کنند”؟ این ظرفیت که نباید تنها در مسئله هایی خاص هزینه شود!
این پرسش ها و پرسش های بیش تر به ما می گوید که نمی توان مسئله را تقلیل گرایانه دید و آسیب شناسی آن امری عادی نیست.
چالش های فرهنگی هم چیزی نیست که بتوان مسئله امروز و دیروز یک جامعه دانست.
نقش دولت ها در تکامل فرهنگ ملت ها خیلی مهم است و نمی توان عامل وضعیت را تنها به گردن جامعه انداخت.
اگر گفته می شود ایران تحت رهبری کوروش کبیر، یک روز نخستین امپراتوری واقعی جهان بود که مرکز آن در ایران قرار داشت و از اروپا تا مصر و هند امتداد یافته بود،خاستگاه این افتخار تک بعدی نبود. اراده ای جمعی وجود داشت و عناصر اخلاق و فرهنگ، در آن جامعه نهادینه بود.
در این مجال نمی خواهم تحلیلی جامعه شناختی بر مسئله داشته باشم. هر چه هست کافی است در شهر و نزدیکی درختان پر از شکوفه قدم بزنید. همان قدر که بوی شکوفه ها شما را مست می کند، جنون آمیزتر رفتار آن هایی است که اجازه نمی دهند شکوفه ها طعم بهار را بچشند و میوه های درخت توت، شیرین تر شوند.
از آنان بخواهیم حالا که خوشی های زیادی برای زیستن باقی نمانده است، بگذارند شکوفه ها به نیمه بهار برسند و بوی عطر آنها برای لحظاتی در شهر همه را مست کند و شاید این مستی به قول آن شاعر افغانی” به اشیاء هم سرایت کرد…” و همه برای چند روزی به دور از اندوه، از طبیعت لذت ببریم.
هر کس دوست داره چند پر بهار نارنج بچینه و این ایرادی نداره. اگر نچینید هم میریزه و از بین میره و برای ابد باقی نمیمونه نهایت ۲ ۳ روز بیشتر. توت هم افریده شده برای چیدن و خوردن. چقدر عجیبه که چیده شدن توتهایی که اگر چیده نشن میریزن زمین و له و بی مصرف میشن کسی رو آزار بده!
بحث آسیب به درخت جداست و نویسنده میتونست روی اسیب به درخت ها تاکید کنه نه صرفا چیدن بهار و توت!!!