یزدان شهید زاده
انتخابات فدراسیون فوتبال تمام شد اما حواشی آن پا برجاست. انتخاباتی که یک برنده آن بهرام رضائیان، مدیرعامل باشگاه پارس جنوبی است، همان باشگاهی که با داشتن دو حق رای در مجمع فدراسیون فوتبال نگاه ویژه لابی گران را به خود دوخت.
گذاشتن پازل های موقعیت ها و فرصت ها کنار هم نشان می دهد بهرام رضائیان در رفاقت و همراهی که با همشهری خود حیدر بهاروند داشت توانست در ائتلاف فدراسیونی ها به کرسی هیات رییسه بنشیند.
یکی از این فرصت های ائتلافی حاج بهرام، شرایط بقا را برای پارس سخت تر کرد؛ فرصت نزدیک تر شدن حاج بهرام به بهاروند، تهدیدی برای تیم بی وکیل و مدافع پارس جم بود! در سال گذشته و بازی کرونایی که استقلال بر پارس تحمیل کرد، عدم پیگیری موثر و مطالبه گرانه رضاییان باعث شد فضا برای رفیق شفیق او حیدربهاورند مهیا شود تا او به بهای جفا به پارس، وزارت ورزش را همراهی کند و با استقلال پرهوادار وارد چالش نشود و نهایتا گزینه مطلوب ریاست فدراسیون فوتبال باقی بماند.
اما در فدراسیونی که برای کسب کرسی، قانون در مقابل افراد خم می شود طبیعی است که امتیازاتی نیز به مدیریت مدیران همسو داده شود و یکی از این امتیازاتی که فدراسیون نشینان برای تصاحب دو برگ به باشگاه پارس جنوبی دادند به تاخیر انداختن بررسی بدهی ها و عواقبی بود که بر دوش رضائیان سنگینی می کرد.
به هر حال ماحصل این عملکردها و مصلحت اندیشی ها و خمیدن قانون در وضع کنونی باشگاه پارس جنوبی خود گویای همه چیز است؛ نه هیات مدیره ایی، نه تمرینات مداوم و منظمی، نه آنچه که باید شبیه یک باشگاه باشد و با کلی بدهی ریز و درشت که معلوم نیست سرانجامشان به کجا خواهد رسید!
هر چند فدرسیوان نشین شدن رضائیان به نفع باشگاهش نخواهد بود اما به دلیل شناخت خوبی که او از فوتبال و قواعد بازی گروهی دارد، حضور او در هیات رییسه بی شک به نفع فدراسیون فوتبال و روسایش است.
اون دنیا چجوری میخواین جوابشو بدین؟؟
هر کاری کنین پیشرفتش بیشتر میشه حسودای بوشهری