آوای بوشهر- فهیمه زنگنه: از همان ابتدای ورودمان به شهر جم درختان و گلهای زیبا و رنگارنگی که در حاشیه ی جاده بودند نظرم را جلب کرد؛ شهری بسیار زیبا با هوایی مطبوع و کوهستانی…
به خیابانهای باریک مرکز شهر که رسیدیم ترافیک کلافه مان کرد. خیابان هایی باریک که بیشتر از آنکه برازنده یک شهر زیبا باشد نمای یک روستای کوچک را تداعی می کرد!
برای بودن کنار همسرم باید خانه ای دست و پا می کردیم. به اولین بنگاه که رسیدیم با شنیدن اجاره بهای مسکن شوکه شدیم؛ هر چه بیشتر می گشتیم نا امید تر از قبل می شدیم. قیمت ها بیشتر از آنی بود که تصور می کردیم.
قید اجاره خانه در شهر را زدیم و نهایتا خارج از شهر به یک خانه ی دو خوابه ی دوبلکس، بدون آسانسور وپارکینگ رضایت دادیم و به ناچار قید بخش زیادی از حقوقمان را زدیم تا دخترم به خاطر دوری از پدر هر روز زانوی غم بغل نگیرد.
اینجا حتی به اندازه ای که پول می دهی هم آش نمی خوری؛ پله های بدون محافظ؛ نبود پمپ آب در خانه آنهم در قحط آب جم، بدون مجوزی برای نصب ساعت و پرده! برای آب خوردن هم انگار باید منتظر نظر ملوکانه صاحبخانه می ماندیم؛ یک سال از مستاجری مان می گذرد و حالا صاحب خانه خواهان اجاره بهای بیشتری است. بیشتر از آنچه فکرش را می کردیم!
“پول لازم ام. اگر دوست ندارید بروید! اصلا دوست ندارم خانه ام را اجاره بدهم” سوار ماشین شاسی بلندش می شود و می رود.
زندگی در این نقطه از استان سخت تر از هر جایی است. انگار نه قانون مشخصی وجود دارد و نه نظارتی! قیمت ها را عشقی تعیین می کنند و حق اعتراض هم نداری.
دولت برای این شهرستان هیچ برنامه ای برای مدیریت این حجم از گرانی ندارد! نرخ ها بر اساس حقوق های ۱۵ میلیونی تعیین می شود نه حقوق های متعارف و اقشار ضعیف و آسیب پذیر زیر این گرانی در حال له شدن اند.
اصلا از دولت بگذریم، چرا ما مردم، خودمان هم به خودمان رحم نمی کنیم ؟ واقعا چرا؟
