سارا دانشمند
آوای بوشهر؛ ۳ سال پیش، روزی که تیم محبوب جمی ها، پارس جنوبی جم، قهرمان لیگ دسته اول کشور شد را به خوبی به یاد دارم.
تصویر را از تلویزیون می دیدم اما صدای شادی مردم ام به قدری زیاد بود که تلویزیون را بی‌صدا کردم.
به خوبی به یاد دارم که مدیران نفتی و مسئولان استان و شهرم چگونه جام را به دست گرفته بودند و شادی می کردند؛ از حمایت بی دریغ شان از تیم خبر می دادند و از تدابیر شان برای تداوم موفقیت ها می گفتند.
آن همه هیجان و شور، نوید بخش روزهای پر امید تری برای جنوب بود و انصافا هم یاران پارسی، دل های بیشماری را به خود مشغول داشتند و سبب ساز نشاطی زایدالوصف بودند.
با همه ی فراز و نشیب ها، تیم جم همچنان به راهش ادامه داد و دو فصل را با افتخار سپری کرد تا مردم و هواداران هر هفته با غروری بی حد، نام دیارشان را از صفحه تلویزیون ببینند و دل شان غنج برود.
بعد از سه سال اما، سر تیتر خبرها، ” منع منطقه ی ویژه پارس از حمایت پارس جم” و “احتمال کناره گیری این تیم از لیگ برتر” شده است.
در میان خبرهای «تکذیب می شود» و « کناره گیری می کنیم» یک واقعیت غیر قابل انکار است: تیم پارس جنوبی جم به کابوس واژه های « نمی شود» و « نمی توانیم» گرفتار شده و عاشقانش هم نگران اند که فردا چه می شود؟! تیم شان همچنان می ماند یا تلخ و دردناک می میرد؟!
در این چند روز مسئولان جلسات اضطراری برپا می‌کنند و نماینده ی مجلس و استاندار و فرماندار و … به مردم امیدواری می‌دهند که نگران نباشید. اما باور ندارم کاری از هیچکدام شان بر بیاید.
قانونی تصویب شده، بهانه ای به دست نفتی ها افتاده و برخی هم استانی ها هم نمکدان برداشته اند و آش را شورتر می کنند!
فقط مردم جم هستند که سرنوشت خودشان را می توانند رقم بزنند. نه چیزی کم از پنت هاوس نشینان پایتخت دارند و نه دلسوزی شان کمتر از دایه های مهربان تر از مادر است.
همتی جمعی می خواهد که تیم پارس را نجات دهد و میزبانان ثروتمند محروم را امیدوار به روزهای روشن نگه دارد.
فقط خودمان هستیم که می توانیم ناجی خودمان شویم.
