یزدان شهید زاده:
هفته چهارم هم تمام شد و پارس با پنج امتیاز در رده سیزدهم جا خوش کرده است، تنها مقایسه ایی که سرمربی پارس به آن دل خوش کرده این است که از پارسال مان بهتریم و در آینده حرف برای گفتن داریم! اما آیا این میزان بهتر از پارسال بودن برای صعود کافی است؟
بعد از چهار هفته، بازی با چوکا را می توان راحت ترین بازی پارس دانست، چوکایی که سه امتیازش را به یمن بازی برگزار نشده با امیدوحدت به دست آورده است.
آنچه که تا به حال از بازی های پارس دیده ایم جسارت نداشتن در بردن است، تیمی که با برتری حداقلی پا پس می کشد و به دفاع می نشیند را نمی توان مستحق صعود دانست. این تیم به راهبری بهتر و اعتماد به نفس بیشتری نیاز دارد و از سویی اگر قرار است پارس به قصد لیگ برتر نجنگد و فعلا قصدش سرمایه گذاری روی فوتبال است چرا سراغ بومی ها نرفته است تا لیست و نیمکتش از بازیکنان بوشهری تهی باشد.
چگونه است در استانی با این همه استعداد شگرف فوتبالی نمی تواند بازیکنان بوشهرى را پیدا نمى کنند که حداقل بتواند روی نیمکت پارس بنشیند؟
این تیم حتی در زمان لیگ برتریش سه بازیکن فیکس بوشهری را درون زمین داشته است، همان زمانی که رسانه ها باز هم داد می زنند ظرفیت فوتبال استان بیش از سه بازیکن فیکس است، اما امروز با فراموش کردن استعدادهای ناب منطقه شائبه های بستن فامیلی و رفاقتی این تیم را بیش از بیش تقویت شده است.
امیدوارم بستن قرارداد ۵ ساله با سرمربی که سابقه کاری افتخار آمیزی هم ندارد و یا نسبت فامیلی نزدیک کمک مربی با مدیران نفتی در حد شایعه باشد اما اگر چنین مواردی صحت داشته باشد باید هم بومی ها علف در خانه پارس باقی بمانند.
