به گزارش آوای بوشهر و به نقل از پترونا، مبتنی بر گزارشات پردیس و نرخ های جهانی می توان دریافت که میانگین نرخ هر تن اوره صادراتی پردیس در نیمه دوم سال ۱۴۰۲ با احتساب متوسط نرخ تسعیر ارز ۳۰۱ دلار است درحالیکه در بازه مذکور، متوسط نرخ اوره با تِرم FOB Middle East رقمی در حدود ۳۶۳ دلار بوده بنابراین این شرکت محصول خود را بطور میانگین ۶۲ دلار پایین تر از میانگین نرخ شش ماهه ی فوب بفروش رسانده و این ساز و کار موجب عدم النفعی ۶۶ میلیون دلاری گردیده است.
از طرفی این شرکت در نیمه دوم سال ۱۴۰۱ هر تن اوره خود را بطور میانگین با نرخ ۴۴۹ دلار (با احتساب میانگین نرخ تسعیر ارز) صادر نموده درحالیکه متوسط نرخ فروش اوره با ترم FOB Middle East رقمی در حدود ۴۳۴ دلار بوده پس اوره پردیس بطور میانگین ۱۵ دلار بیشتر از میانگین نرخ فوب بفروش می رسیده و این ساز و کار درآمد صادراتی پردیس را ۱۵ میلیون دلار افزایش داده است.
به نظر علت این اختلاف را نه در تفاوت استراتژی فروش محصولات پردیس بعنوان یک اوره ساز پرحجم با دیگر اوره سازان بلکه باید حول از دست دادن بازارهای مهمی چون اروپا، عدم هماهنگی اوره سازان در نرخ سازی به مراتب بالاتر و عدم استفاده از قابلیت تهاتر تعریف کرد زیرا که ساز و کار تهاتر در گذشته منجر به کاهش هزینه حمل، افزایش تناژ صادراتی، خروج از بازارهای سنتی همچون ترکیه، کمک به دیگر شرکت های پتروشیمی و نهایتا عدم دامپینگ اوره گردیده بود.
حال این پرسش مطرح می گردد در استراتژی فروش این اوره ساز چه تغییراتی ایجاد گردیده که شرکتی چون پردیس که در نیمه دوم سال ۱۴۰۱ اوره خود را بطور میانگین به نرخ «مثبت ۱۵ دلار» بفروش می رساند در نیمه دوم سال ۱۴۰۲ آن را به نرخ «منفی ۶۲ دلار» بفروش رسانده است؟
