آوای بوشهر-مصطفی ارجمند؛ پدری که کارمند پتروشیمی و ساکن جم است دختر ۷ ساله اش را به قتل می رساند. آنچه از علت قتل می دانیم همان است که از قول قاتل منتشر شده:«می خواستم او را روانه بهشت کنم!»
خبر بسیار تلخ بود و دردناک! اینکه چطور پدری پاره تن اش را با دست خود خفه می کند نیازمند واکاوی متخصصان هست هر چند روح انسان به قدری پیچیده هست که هر پاسخی ولو دقیق و کارشناسی ممکن است همه ماجرا را نتواند توضیح دهد.
اما واکنش ها به این خبر در فضای مجازی تامل برانگیز بود. از زمان انتشار خبر، حدس و گمان ها آغاز شد. اولین آن مصرف شیشه توسط قاتل بود. حتی عده ای استوری کردند و از مضرات شیشه گفتند! تا اینکه مشخص شد نه شیشه مصرف کرده نه مشروب خورده!
عده ای هم به عقده گشایی پرداختند:«نام شهرمان را لکه دار کرد، لعنت بر پدر سنگدل، خوشی زده بوده زیر دل اش و…»
واقعیت تلخ این است که عادت کرده ایم هر اتفاقی را از زاویه دیدمان تحلیل کنیم و برای اش قصه ببافیم!
ما جای پدر آن دختر بیگناه نبوده ایم و از فضای ذهنی و روحی اش هم اطلاعی نداریم حتی نمی دانیم در زندگی اش چه کشیده و چطور به این حد از جنون رسیده که در موردش قضاوت کنیم؟ اما مدام در حال قضاوت دیگرانیم در حالی که خدا هم نیستیم!
این اتفاق ممکن بود برای ما هم رخ دهد و چه کسی می تواند تضمین کند هرگز به این خطای بزرگ دچار نمی شود.کافی است در همان شرایطی قرار بگیریم که قاتل قرار گرفت. واقعا نمی ترسیم ما هم همان قدر سنگدل شویم!؟
رفتارمان درست مثل همان راننده ای است که گمان می کند تصادف مال دیگران است و خودش هیچگاه تصادف نمی کند!
فحش دادن و تحقیر کردن یک سقوط کرده در منجلاب،کار شجاعانه ای نیست.
یک پدر،دخترش را به قتل رسانده و امروز احتمالا در گوشه زندان نشسته و برای پاره تن اش گریه می کند،همان دختری که با دستان اش، پرپرش کرده!
ما هم که لعن و نفرین می کنیم، قدیس نیستیم. پر از خطاهای ریز و درشت ایم که گاه دیده نمی شود! وقتی هر روز در حال خفه کردن آدم های دور و بر مان هستیم؛ با زخم زبان مان، با مهربانی نکردن مان، با دوست نداشتن های مان، با تحقیر های مان، با حق خوری های گاه و بیگاه مان. ما هم با شدت و ضعف، قاتلیم؛ گاهی قاتل جسم و روح خود، گاهی قاتل جسم و روح دیگران!
امروز پدری مایه عبرت و تاسف دیگران شده و دختری مهربان و زیبا به خاک آرمیده است. نه قضاوت کنیم نه زهر بریزیم بر درد دیگران! فقط مراقب خودمان باشیم!
