تیم فوتبال پارس جنوبی بعد از شروع خوب لیگ و کسب ۹ امتیاز از سه هفته ابتدایی با دو باخت پیاپی از تیم های قعر جدولی داد هوادران این تیم را از روی سکوها درآورد تا در هفته های ابتدایی شعارها باب میل بازیکنان و کادر فنی پارس نباشد، فارغ از همه کاستی های فنی پارس، می دانیم که این صحنه و سکانس ها متعلق به ذات فوتبال است اما آنچه که بیش از هر فکته دیگری عیان است نتایج سیسنوسی پارس روی مخ هوادران پارس رژه می رود، تیمی که نه تنها دندان بردن ندارد بلکه از بین ۹ بازی ابتدایی تنها در ۳ بازی توانسته دروازه خود را بسته نگه دارد.
برای همه واضح و روشن است که سیاست مدیریت باشگاه پارس جنوبی زبان در دهن نگه داشتن و خاموش ماندن بوده وهیچ وقت قائل به پاسخگویی نبوده است و این سیاست سکوت به آقا امید هم سرایت کرده، او بعد از آخرین شکست خانگی در جم و تساوی با تیم انتهای جدولی داماش به کنفرانس خبری نرفت تا مثل مدیرعامل همیشه ساکت پارس سعی کند برای عبور از روزهای بحرانی از در پشتی خارج شود.
البته امید روانخواه در نشست های خبری قبلی در جم خیلی ریز و مویرگی به اینکه درانتخاب بخشی از کادر فنی دخل و تصرفی نداشته اشاره کرده و بیش از هر کس دیگری به مشکلات تیمش واقف است اینکه سکوت او تیم را تا کجای جدول غرق می کند یا ساکت ماندنش پارس را به روزهای خوبش برمی گرداند را باید به نظاره نشست، اما چگونه از تیمی که دندان بردن ندارد می توان انتظار صعود را داشت.
پارس این فصل استعداد عجیبی در بالا آوردن تیم های زیر از خود و گرفتن یقه تیم های بالای جدول را دارد باید دید در هفته دهم تیم مس سونگون هم از پارس عبور می کند یا نه؟
تنها یک حرف برای پایان این یاداشت کافی است؛ امیدوارم آقا امید در دیگر نشست های خبری خود خبرنگاران جمی را را به منفعت طلبی متهم نکند یا حداقل باشگاه خواهان عدم حضور خبرنگاران در نشست خبری بعد از بازی نشود و مسئولین باشگاه در خلوت خود بیاد بیاورند که رسانه های شهری که بیش از وظیفه سازمانی ارکان رسانه ایی خودباشگاه در انتشار اخبار تیم همکاری می کنند سزاوار احترام اند و به سرمربی خود بگویند؛ خبرنگارانی که به اندازه عمر این باشگاه برایش نوشته اند، گفته اند و حامی بوده اند را زود قضاوت نکند.
