مصطفی ارجمند
۱۷ مرداد ماه، سالروز شهادت محمود صارمی (خبرنگار ایرنا در مزار شریف افغانستان که در حمله تروریستی طالبان به شهادت رسید) و روز خبرنگار است.
به بهانه فرا رسیدن این روز و فراتر از نشست های تقدیر و تمجید همیشگی روز خبرنگار، یک نکته نیاز به یادآوری دارد چرا که احتمالا بسیاری از مسئولان یا از آن غافلند یا می دانند و تجاهل العارف می کنند.
بند ۳ ماده ۴۳ قانون اساسی می گوید: “تنظیم برنامه اقتصادی کشور به صورتی که شکل و محتوا و ساعات کار چنان باشد که هر فرد علاوه بر تلاش شغلی، فرصت و توان کافی برای خودسازی معنوی، سیاسی و اجتماعی و شرکت فعال در رهبری کشور و افزایش مهارت و ابتکار داشته باشد.”
طبق این بند از قانون اساسی کشور، هر فردی در هر شغلی که باشد باید بتواند علاوه بر فعالیت کاری، به جنبه های فردی و اجتماعی زندگی خود هم توجه کند. یکی از جنبه های اجتماعی، مشارکت فعال در “رهبری کشور” است.
استفاده از عبارت “شرکت فعال در رهبری کشور” نشان می دهد قانون اساسی برای جنبه سیاسی اجتماعی زندگی افراد اهمیت ویژه ای قائل است به نحوی که اشتغال هم نباید آن را محدود و ممنوع کند.
خبرنگاری هم یکی از اجزای اصلی “شرکت فعال در رهبری کشور” است. پس هیچ خبرنگاری نباید به خاطر شغل و حرفه ای که دارد، با تهدید و منع و محدودیت مواجه شود.
اینکه بعضا شنیده می شود خبرنگاری از سوی مدیر بالادست برای انتشار مطلبی یا نگارش یادداشت و خبری منطبق با قانون مواخذه و بازخواست می شود نشان می دهد مسئولان به بدیهیات و اولیات قانون اساسی کشور آشنایی ندارند یا تعمدا به خاطر منافع کاری یا شخصی آن را نادیده می گیرند.
برای بسیاری از خبرنگاران، کار خبری، شغل نیست که برای شان نانی داشته باشد چه آنکه نان که ندارد مرارت و سختی و ترس هم دارد! بسیاری از خبرنگاران صرفا می خواهند به کشورشان، استان شان و شهرشان کمک کنند، اگر برای نان شان کاری نمی کنیم سنگی برای نام و نان شان نباشیم.
آقایان مسئول؛ این بند از قانون اساسی را به دیوار اتاق بزنید تا هرگاه به صرافت فشار بر خبرنگار یا فعال سیاسی اجتماعی افتادید یادتان باشد بر اساس همین بندهای قانون اساسی بر مسند نشسته اید و تمام بندهای آن را باید بی کم و کاست اجرایی کنید.
