مصطفی ارجمند
سال هاست که نمایندگان استان های میزبان ثروت کشور مثل بوشهر، در لوایح بودجه و قوانین برنامه غافلگیر می شوند.
در دوره هشتم مجلس شورای اسلامی، مصوبه ای در لایحه قانون برنامه پنجم توسعه گذرانده شد که دولت را از تیم داری حرفه ای در فوتبال منع می کرد. تبعات دردناک این لایحه چند سال بعد با نابودی نفت تهران خودش را نشان داد و سپس تیم های نفتی خوزستان و بوشهر مثل صنعت نفت آبادان و پارس جنوبی جم به بن بست مالی خوردند تا مدیران استانی کاسه چه کنم چه کنم به دست گیرند و برای گرفتن اعتبارات حداقلی برای تیم های نفتی، به خواهش و التماس و دور زدن قانون بیفتند!
همچنین در دوره دهم مجلس و در لایحه بودجه ۹۹ بندی به قانون بودجه اضافه شد که ۳۵ درصد اعتبارات عوارض آلایندگی را به جای شهرداری ها و دهیاری های استان و مناطق متاثر از آلودگی ها به صندوقی در محیط زیست کشور واریز می کند. بندی که شهرداری ها و دهیاری های استان را از صدها میلیارد تومان اعتبارات عوارض آلایندگی شرکت های بزرگ صنعتی و نفت و گاز و پتروشیمی محروم کرد و مدیریت شهری و روستایی را با رکود و چالش جدی مواجه ساخته است.
در دوره یازدهم مجلس هم مجددا واریز ۳۵ درصد عوارض آلایندگی به حساب صندوق محیط زیست آمده است و به نظر می رسد باز هم باید شاهد کاهش اعتبارات شهرداری ها و دهیاری های استان در شرایط کنونی اقتصاد کشور باشیم.
مجددا در همین مجلس یازدهم اما فاجعه بزرگتری به وقوع پیوسته است. در اصلاح لایحه بودجه سال ۱۴۰۰ توسط مجلس شورای اسلامی، مصوبه ای به نام “عدالت در توزیع اعتباران میان استان های کشور” گذرانده شده که سهم استان هایی چون بوشهر و خوزستان از منابع اعتباری را به نصف کاهش می دهد. موضوعی که اعتراض شدید استاندار بوشهر را هم به همراه داشته است. هر چند که به نظر می رسد کاراز کار گذشته و فاجعه اعتباری قطعی است.
با این مصوبه عملا چشم انداز اجرا و تکمیل بسیاری از پروژه های عمرانی در استان بوشهر از یک دهه هم عبور خواهد کرد.
در این میان آنچه جای تاسف و تعجب دارد امضای برخی نمایندگان استان بوشهر پای همین لوایح بودجه و قانون برنامه پنج ساله است. واکنش های نمایندگان بعد از تصویب این قوانین کمرشکن برای استان بوشهر هم چیزی جز دست و پا زدن های بی نتیجه به همراه ندارد.
اما براستی چرا برخی نمایندگان استان بوشهر تا این حد در تصویب لوایح و تصمیم گیری ها از مرحله پرت هستند سه دلیل بیشتر ندارد:
اول: نمایندگان استان اصلا متن لایحه بودجه و برنامه ششم را به دلیل حجم مطالب و صفحات مطالعه نمی کنند و چشم بسته مهر تایید می زنند. این را می شود در واکنش های بعدی شان به سادگی متوجه شد؛ وقتی نماینده دشتستان که خود از امضا کنندگان مصوبه کاهش اعتبارات استان بوشهر است اعلام می کند در طرح اولیه چنین موضوعی وجود نداشته است! یا وقتی در لایحه بودجه سال گذشته نمایندگان سرگرم جمع کردن رای در حوزه انتخابیه بودند و به راحتی پای لایحه بودجه ای را امضا کردند که میلیاردها تومان اعتبار عوارض آلایندگی به عنوان خون بهای مردم مناطق نفت و گاز و پتروشیمی را به تهران بخشیدند.
دوم: این احتمال نیز وجود دارد که برخی نمایندگان استان اصلا از لایحه و طرح و تبعاتش آگاهی کافی ندارند و اگر می خوانند هم نمی دانند این طرح ها و لوایح چه فاجعه ای برای موکلانشان به بار می آورد و وقتی آگاه می شوند که صاحب خردی داد بر می آورد که دیگر فرصتی برای جبران نیست.
سوم: احتمال دیگری هم وجود دارد که اصولا برخی نمایندگان در قد و قواره مجلس نیستند و ناچار وارد بازی بزرگان و ذی نفوذان می شوند و هر چه مقابل شان قرار گرفت را به تبعیت از سایرین امضا می کنند.
ناتوانی در اجماع سازی و حتی استدلال و نطق یکی از آسیب هایی است که نمایندگان ناتوان به حوزه انتخابیه تحمیل می کنند.
لایحه بودجه و برنامه پنج ساله چند صد صفحه است و نمایندگان باید واو به واو آن را بخوانند تا اگر جایی اجحافی در حال رخ دادن است پیش از وقوع فاجعه با نطق و لابی و رایزنی و همگرایی جلوی تصویبش را بگیرند نه اینکه بعد از تصویب مجلس آنهم با رای خودشان، به نامه نگاری ساده انگارانه به شورای نگهبان دست بزنند که ” ما نخواندیم و نفهمیدیم و حالا فقهای محترم، تصویبش نکنید”!
وقتی اصلاح طلبان تو مجلس بودن که خبری از این انتقادها نبود.الان هم که نمایندگان تونستن بعد از سالها در خصوص حق سهم گاز، بوشهر را نیز عضو کنند ساکن شدین .شما دارید از جای دیگه می سوزید