“دوره اشتغال اقماری‌ها منطقه عسلویه دائمی می‌شود و اجرای طرح «اسکان» فعلا منتفی شد.” 

سجاد بهزادی

این خبر که گفته می شود به زودی توسط مقامات نفت اعلام خواهد شد به این معنی است که جنوب استان بوشهر همچنان قابل سکونت برای کارکنان شرکت های زیر مجموعه نفت نیست و این کارکنان می بایست به صورت اقماری در این منطقه به خدمت خود ادامه دهند.

این تصمیم وزارت نفت چه پیامی را در درون خود نهفته دارد؟

یک: بخش عظیمی از نیرو های کار منطقه پارس جنوبی، غیر بومیانی تشکیل می دهند که این منطقه را به مثابه یک اردوگاه کار اجباری قلمداد می کنند که فقط برای اشتغال و درآمد های بالا به صورت اقماری و دو هفته کار و دوهفته استراحت مفید می دانند و هنوز این منطقه را برای زندگی  دائم قابل سکونت نمی دانند.

دو: کارشناسان وزارت نفت که اجرای طرح سکونت کارکنان در منطقه عسلویه را مورد ارزیابی قرار داده اند بر این باور هستند که زیان و ضرر جسمی و روحی کارکنان در صورت سکونت در منطقه، بسیار بیشتر از هزینه های سرسام آور کار اقماری است.

“اجرای طرح اسکان کارکنان نفت در منطقه جنوب استان در شرایط فعلی و از آن جایی که هنوز زیرساخت های رفاهی، فرهنگی، ورزشی، زندگی شهری و… در این هاب انرژی و شهرهای پیرامون آن مهیا نشده، بر روی اجرای طرح اسکان فعلا یک خط قرمز کشیده شده است.”

بر این اساس چند پرسش مهم مطرح می شود:

الف) وقتی بعد از نزدیک به سه دهه از عمر پارس جنوبی، همچنان این منطقه مناسب سکونت کارکنان اقماری کار شرکت های مستقر در آن نیست، پس چرا زمینه پذیرش نیروهای بومی را بیش تر نمی کنید؟ بومی هایی که با همین آب و خاک بزرگ شده اند و به آن عادت دارند؟ 

اقماری کارانی که جنوب استان را مناسب سکونت نمی دانند و تنها منطقه را مانند اردوگاه کار اجباری قلمداد می کنند، آیا می دانند به اندازه هر یک نفر غیر بومی شاغل در منطقه، دهها نفر بومی متقاضی کار با همان میزان شایستگی وجود دارد؟

ب) اگر سکونت در منطقه عسلویه و کلا جنوب استان دارای مضرات زیادی برای کارکنان نفت است، به گونه ای که نمی توانند به همراه خانواده خود در این منطقه سکونت داشته باشند، پس صدها هزار بومی منطقه چه گناهی دارند که باید این وضعیت را تحمل کنند؟

ج) چرا وزارت نفت تلاش نمی کند به دنبال مسئولیت های اجتماعی که دارد آن چنان بسترهای رفاهی، آموزشی و تفریحی منطقه را تقویت کند که مناسب یک زیست آبرومندانه وبی خطر برای بومیان منطقه و کارکنان مجموعه نفت باشد و  به دنبال آن مشکلات و هزینه های کنونی نیز به حداقل برسد؟