حسن محدث زاده
شب هنگام که سیاهی شب بر زمین و زمانه چنبره و سیطره می‌اندازد اگر در جوار و ساحل گستره‌ی آبی نیلی رنگ خلیج تا ابد فارس در بندر قدیمی دیر پناه بگیری و تن و روح را به نسیم برآمده از نوازش و بازی موج‌ها بسپاری، با چشمان بی‌نیاز از هر اسلحه کمکی دیداری، می‌توان روشنایی خیابان‌ها و منازل ساحل‌نشینان بندر کنگان را به تماشا بنشینی.
این منظره‌ی روشنی آمیخته با تاریکی، هم قرابت جغرافیایی دریایی ساکنان این ۲ بندر قدیمی را روایت می‌کند و هم قرابت دل، فرهنگ و آیین را. در دهه‌های نخستین قرن رفته، مهندسان و نقشه‌ریزان، به جای آنکه بندر بطانه را به خطی مستقیم و کوتاه به بندر کوگانو وصل کنند، جادهای را بر زمین، ترسیم کردند که درازای آن به بیش از سی کیلومتر رسید و می‌رسید. در انداختن طرحی نو و کشیدن معبری تازه که هم، هم‌قدم با ساحل دریا باشد و هم جغرافیای کوتاه‌تری را تسخیر کند، دغدغه، خواسته و مطالبه مردمان دریایی این ۲ دیار بوده است.
در دولت سازندگی این مطالبه استارت خورد و زمزمه‌های آن در دولت اصلاحات، جدی‌تر و رساتر شنیده می‌شد. در میانه دولت احمدی‌نژاد کلنگ جادهای آرمیده در ساحل دریا که فاصله دیر به کنگان را به هشت کیلومتر کاهش می‌داد به زمین فرو نشست اما حرکت اجرای این پروژه در آن دولت و دولت پسین، به سان قدم‌های لاک‌پشت‌های خلیج‌فارس ماند تا دیری‌ها و کنگانی‌ها برای رسیدن به جادهای ساحلی، آرزو به دل بمانند.
نیک بختانه با شروع دولت سیزدهم، عملیات پروژه سرعت گرفت و همه به انتظار آنند که تا پیش از بهار نو، جاده نو به سرانجام برسد و آرزوی دیرین، جامه تحقق بر خود بیند.
وفاق که نمادی از وفاق و همدلی و مهربانی جنوبی‌های استان جنوبی بوشهر است، جادهای است به سمت و سوی توسعه گردشگری دریایی که آینده‌ای روشن و زیبا را ندا می‌دهد.
با تولد وفاق، زمین‌های بایر ما بین دو بندر، رونق گرفته و زیرساخت‌ها توسعه می‌یابد. مشاغلی جدید سر بر می‌آورد و زمینه برای احداث تفرج‌گاه‌هایی تازه با مشارکت بخش خصوصی فراهم می شود. امید که وفاق به آنچه در ذهن ترسیم کرده‌ایم و در دل پرورانده‌ایم، برسد.
